یادداشت صد و سیزدهم

 از امروز صبح کیست هام درد می کنن دوباره. نه اینکه این مدت درد نداشتم، بلکه منقطع بود، مداوم و مستمر نبود؛ گاهی درد داشتم ولی خیلی ملایم و نامحسوس. اما امروز از صبح مداوم و به شکل مشهود درد دارم

بابت ازار و اذیتهای این آدم و استرسهای زیادی که بهم وارد کرده آخرش توده هام سرطانی می شن

پ. ن

‏می خواهم با کسی بروم که 

من دوستش می دارم

نمی خواهم هزینه ی این همراه شدن را 

حساب و کتاب کنم

یا اینکه به خوبی و بدی اش فکر کنم

حتی نمی خواهم بدانم دوستم دارد یا نه

فقط می خواهم با آن کسی بروم که دوستش دارم

برتولت برشت

ولی من دیگه خسته شدم از اینکه با کسی برم که دوستش دارم. چون جز اینکه نابودم کنه چیزی تهش نیست. کاش سالها پیش می فهمیدم باید با کسی برم که دوستم داره. کسی که بدونه نمی خوامش ولی بازم دوستم داشته باشه. سالها پیش باید می فهمیدم...