گاهی چه بی گناه ، دلت پیر می شود
اینجا همان دمی است که زود دیر می شود
گاهی به رغم تشنگی عشق ، عاقبت
با حسرتی فقط ، عطشت سیر می شود
گاهی همان دو چشم که رامت نموده بود
بی رحم چون کمان کمانگیر می شود
گاهی همان گلی که به دل پروراندیش
خارش به سینه ات چه نفس گیر می شود
گاهی که آرزوست بغل سازیش به مهر
تنها سراب اوست که تصویر می شود
گاهی نیایشت که فقط بهر وصل بود
چون نیست قسمتت ، به دلت تیر می شود
گاهی صدای بارش باران که دلرباست
با چتر تک سواره چه دلگیر می شود
گاهی که ضرب و جمع به راهی نمی رسد
من کم شوم ز یار ، چه تفسیر می شود
گاهی مسیر عشق ، ز پیکار عقل و دل
از تیزی و خطر ، چو شمشیر می شود
گاهی که منطقت ندهد پاسخت به دل
باید نشست و دید ، چه تقدیر می شود ...
محمدعلی نجفی زاده
این شعر رو خیلی جاها به اسم قیصر امین پور ثبت کردن که اشتباهه