یادداشت چهل و سوم

 میدونین که هیچ وقت طالب جشن عروسی نبودم و جزو آرزوهام نبوده، در عمل هم ده سال پیش وقت ازدواجم رضایت دادم یه مهمونی برای درجه یک ها بگیریم اونم به ضرب و زور ابوی که آبرومون میره و چنین میشه و چنان میشه وگرنه همون محضر رفتن برام کافی بود. اما عتراف میکنم آرزوی واقعیم یه خواستگاری رمانتیک بود، به این شکل که ادم کاملا مناسب-یعنی دقیقا همونی که باید باشه- تو موقعیت و فضای مناسب و به شکلی کاملا مناسب ازم خواستگاری کنه، منظورم نه مثل خارجکیها صرفا به اون شکل ترودیشنال و سنتی که زانو میزنن و فلان، دقیقا حتی نمیدونم چه شکل خواستگاری ای، فقط به شکلی خاص مد نظرم بود که همیشه اون لحظه تو یادم بمونه

شاید باید در درجه اول اعتراف کنم همه عمرم دلم میخواست یکی به یه شکل خاص سورپرایزم کنه و احتمالا ناخوداگاهم اون سورپرایز خاص رو مصادف با خواستگاری کرده

ولی براورده نشد! 

و اعتراف آخر این که آرزوهای مسخره ای دارم