یادداشت صد و بیست و چهارم

 شنوندگان عزیز توجه فرمایید، شنوندگان عزیز توجه فرمایید...اسکارلت، زن خون و قیام آزاد شد

صدای من رو از پانسیون می شنوین. امروز اومدم و مستقر شدم. به محل کار نزدیک نیست اما اینجا کجا و صدرا کجا؟ دقیق تر بخوام بگم بهتون، پانسیونم حوالی سینما سعدیه-کی شیراز رو بلده؟-

خلاصه که الان وسایلمو چیدم و دراز کشیدم رو تختم

یه نکته. ابوی چشم گریون منو سپرد اینجا و رفت. گریه ها. اعصابم خورد شد. گفتم پدر من، ببین جام خوبه. امنیت دارم. والده هم که اومد تو و جامو دید.خلاصه عین بچه، های های گریه کرد و رفت. 

اتاقم سه تخته‌ست. من تخت تک رو برداشتم. البته فعلا تنهام تو اتاقه-همه با هم دعا کنیم اصلا کسی نیاد-

پانسیون نزدیک ایستگاه اتوبوسه و تقریبا راحت میتونم برسم محل کار

ناهارمو بخورم برم کمی خرید کنم؛  نون و وسایل صبحانه و ...

بعد برم یه تست بزنم تا محل کار برم.تا دستم بیاد که چقدر طول می کشه و صبحها بدونم چه ساعتی باید از اینجا بزنم بیرون

پ. ن

الان متوجه یه موضوعی شدم. اتاقی که توشم قسمتی از یه اتاق بزرگ بوده. یعنی اومدن پارتیشن چوبی و فلزی زدن اتاق رو نصف کردن و شده دو تا سه تخته. حالا اتاقی که میشه اونور پارتیشن یکی داره ادامس میجوه و ترق و توروق میکنه-میدونین که چه مدلی منظورمه- خلاصه که ایشون الان تنگید به سکوت و من هم متنفرم از این مدل آدامس جویدن! فقط امیدوارم شبها شلوغ کاری نداشته باشن تو اتاق کناری.که بتونم بخوابم