یادداشت بیست و یکم

 داشت درباره هیکلم میگفت و اینکه چقدر ازش راضیه

بی هوا گفتم خب شاید یه جوری بشه مریض بشم و نتونم ورزش کنم و اگر خیلی چاق بشم دیگه ازم خوشت نمیاد؟ گفت این چه حرفیه !

بعد گفتم خب آدم گاهی اصلا نمیتونه خودش رو روی فرم نگه داره 

تا اومد جواب بنویسه گفتم یه چیزی بپرسم؟ گفت بپرس

+اگر سرطان سینه بگیرم و جراحی کنم و برش دارن چکار میکنی؟

++خدا نکنه عمرم ، این چه حرفیه؟

+سواله خب

++فکر کردی تا این حد بی رحمم؟ ولی تو همیشه استرس این چیزا رو داری

+بی رحم؟

++خب اگر کسی رو بخاطر جراحی برداشتن سینه کنار بذارن بی رحمی نیست؟

+ بی رحمی که هست ولی هر کسی هم بیشتر به فکر خودشه ، نگفتی چکار میکنی؟

++مگه قراره چکار کنم؟ تا حالا بهش فکر نکردم، هرچی الان بگم میگی شعاره ، ممکنه همچین موقعیتی برای منم پیش بیاد، میام ازت می پرسم؟

+یعنی اگر پیش بیاد نباید درباره ش باهات صحبت کنم؟

++نمیدونم چی میخوای بگی ولی تاحالا فکر نکردم کسی رو بخاطر این چیزا بذارم کنار

...

دست آخر بهش گفتم ماجرا رو، اول که میگفت چیزی نیست ، ولی برو دکتر ، زود متوجه بشی درمان میشی، گفتم من جرات ندارم برم دکتر، اولا به دکترا عتماد ندارم ، اگر چیزی نباشه و الکی سینه مو بردارن چی ؟ و اگر درست باشه اول عمله برش می دارن ، بعد شیمی درمانیه ، روانی میشم ، ترجیح می دم نفهمم ، ترجیح می دم جراحی نکنم  میگفت حتما که برش نمی دارن، گفتم من تا الان کسی رو ندیدم بدون برداشتن سینه و شیمی درمانی کارش انجام شده باشه ، اکثرا هم بعد شیمی درمانی باز یا سینه بعدیشون یا یه جای دیگه بدنشون علائم نشون داده ، آخر هم مردن ، چرا خودمو ناقص کنم ، من نمیتونم با نقص کنار تو باشم

اون اصرار داشت اول بر اینکه هیچی نیست و بعد هم اگر بود جراحی بهتر از مردنه

و من به  هم ریخته و خود باخته می گفتم نه ، عصبانی شد

نمیدونم توقع چه برخوردی داشتم ازش، اما قطعا این برخورد رو نمی خواستم ، خودم می دونم که باید به هر ترتیب منطقا مراجعه کنم به دکتر ولی الان اصلا آمادگی روبرو شدن با احتمال مثبت این قضیه رو ندارم

میگفت من دوستت دارم بال بال می زنم برات ، تو میگی نمی رم دکتر نمیرم دنبال درمان

دست آخر گفت کاری ازمن بر میاد؟

گفتم فقط بداخلاقی نکن همین

مکالمه تموم شد، تقریبا نیمه کاره چون دختر خواهرش با شوهر و بچه اومده بود ، خواهر و برادرها هم بودن و میخواستن برن بیرون- شب قبل هم تا دیر وقت بیرون بودن، یعنی مقارن همون زمانی که پست دیشب رو نوشتم ، تازه برگشته بود خونه مادرش، بعد هم زود خوابید-حتی شب بخیر نگفت ، فقط نوشت ما الان اومدیم، وقتی خیلی نیاز داشتم یکی کنارم باشه 

براش نوشتم اندازه یه زن حقی تو زندگیت ندارم ، وقتی اعصابم خورده باید کنارم باشی 

و صبح نوشته بود ببخش دیشب خیلی خسته بودم و خوابیدم

...

درد کمتر شده ، تیر کشیدن ها با فاصله شده ،کرختی سمت راست سینه به نظرم کمتر شده ، اما تموم نشده  امروز وقت ورزش، دو تا سوتین محکم بستم ، که تکون نداشته باشه

با ارنست بیشتر مثل یه دوست برخورد می کنم ، یعنی رازهامو بهش میگم ، این موضوع رو والده هم نمی دونه ، حتی مادام ، سعی کردم اصلا بروز ندم حالم رو و البته چون مهمون خونه بود ، کسی حواسش بهم نبود، فردا هم باز پسرخاله ابوی و خانواده میان و من میون شلوغی کارهای خونه می تونم خودمو قایم کنم که کسی تو رفتارهام دقیق نشه

بیشتر از اونچه به درمان یا سلامتم فکر کنم به این فکر می کنم که یه زن با برداشته شدن سینه و نقص تو اندامش چطوری کنار میاد، من با اون اخلاق پرفکت مداری نمیتونم خودمو اینجوری بپذیرم ، دیوانه میشم- حتی معلوم هم نیست که واقعا توده یا سرطانی درکار باشه و ذهنم تا این حد آشفته شده، خونده بودم که توده درد نداره ، بهترین زمان برای خودآزمایی بعد از دوره ماهانه ست ، الان وسط دو سیکل هستم و سینه هم که درد داره ، قاعدتا نباید سرطان باشه ، اما ذهنم آروم نیست -

به ارنست گفتم من اینجوری به دردت نمی خورم ، گفت تصمیم  گیری این موارد رو به عهده خودم بسپار، تحکم و خشونت از جمله ش می زد بیرون

گفتم شاید کنار هم زندگی می کردیم راحتتر تحمل می کردم ، تو هم به هم نمی ریختی

گفت اگر وضعیتم بخاطر عمل نبود ، خودم میومدم و میبردمت دکتر

نوشتم همیشه مشکلاتم رو خودم یه جوری به تنهایی هندل کردم ، نگران نباش یه جوری میشه

نوشت من کنارتم 

اونجا بود که بهش گفته بودن باید بریم بیرون 

ببخشید، بابت کامنتهای جواب نداده پست قبل و به هم ریختگی نوشتار