به نظر میاد به اندازه سالها از خونه دور بودم
تو یک بحران شدید حتی آدرس وبلاگ رو هم فراموش کرده بودم
هیچ‌جا انگار برای من اینجا نمی‌شه. این مدت اینستاگرام و توییتر فعال بودم-دومی فعال‌تر- اما همیشه انگار چیزی کم بود انگار گفته‌هام ناقص بودن. خیلی از حرفهام سانسور می‌شد. چون اونجا شخص دیگه‌ای بودم. اما تو وبلاگ فقط خود خودمم
چیز جالبی که بعد از این همه مدت غیبت دیدم اینکه انگار من وبلاگ رو کلا پسورد گذاشته بودم اما انگار الان آزاده.
قالب وبلاگم خود بخه خود تغییر کرده و خواننده‌هام دیگه نیستن و مثل اوایل باید برای خودم تو اتاق خالی بنویسم. اما می‌نویسم. به یاد اون روزها که همه بودن و تنها نبودم