یادداشت صد و سی و هفتم

 دیروز عکس خاله ریزه و خان بابا رو گذاشتم اینستاگرام. اومد لایک زد. امروز عمدا یه دستور قلاب بافی گذاشتم باز دیدم اومده لایک کرده

الان میخواد چیو برسونه؟ حواسم بهت هست؟ یا من مایلم و تو مایل نیستی و بعد دوباره زنگ بزنه یا شروع کنه به پیام دادن و دری وری گفتن که محل بهش نمیذارم؟

من که بهش گفتم بره به اولویتهاش برسه. گفته بود دخترم به خاطر اینکه همه‌ش توجهم به توه داره فنا میره. من ازش غافل شدم و تو فکر کردی کی هستی؟ فقط بخشی از زندگی منی نه همه‌ش. من باید برای دخترم وقت بذارم و میخوامببرمش مسافرت. اونم بدون مادرش نمیاد. درسته که ما زندگی عاطفی نداریم و بخاطر دخترم با هم زندگی میکنیم اما در قبال اونم مسئولیت انسانی دارم. برده من که نیست! پس من بدون اینکه بخوام نگران واکنش تو باشم باید ببرمشون تو حق نداری رو ترش کنی حق نداری چیزی بگی و حق نداری.... حق نداری...

حق تو ادا شده مال اونا نه. من میخوام تعادل ایجاد کنم-زکی تعادل ایجاد کردن یعنی نصف هفته مال من نصف هفته مال اونا. تعادل یعنی اون زن هم خبر دار بشه و همونطور که من تیر تو قلبمه تو قلب اونم بره. ولی اون میخواد دو لا دولا شترسواری کنه و همه محرومیتها برای من باشه. تحکم میکرد یا میپذیری یا نمیپذیری و من کاری نمیتونم بکنم. بهش گفتم من دیگه نمیمونم داد و هوار میکرد که من میخوام بمونی ولی با این شرایط

یه مدت پیش بهم میگفتی بیام زندگیمو بذارم و باهات برم خارج زندگی کنم. یعنی دخترمو ول کنم. خیلی وقیحی...- چیزی که من گفته بودم این بود که کاش یه خونه تو ترکیه یا اذربایجان و کشورهای این دور و بر میخریدی که بتونی اقامتشونو داشته باشی بالاخره ادم پاسپورت یه کشور دیگه رو داشته باشه بهتره. پاسپورت خودمون که اصلا ارزش نداره و... حالا ببین حرف منو چطور پیچونده و تحویل خودم داده- 

خلاصه که چرت و پرت زیاد گفت حتی باز ماجرای اون خوابی که دیده بودم و اون میگفت چون اون خواب رو دیدی بهم خیانت کردی رو دوباره ریخت رو دایره.  مریضه بخدا مریض

جو جوری بود که انگارحق نداشتم حتی بگم نه نمیمونم.اصلا تکلیف حرفهاش معلوم نبود. ضد ونقیض بودن

بهش گفته بودم کاری کردی که وقتی بهت فکر میکنم هیچ حسین ندارم. نوشته بود خوش به حالت

پ. ن

اینا فقط گوشه ای از تمام حرفهایی بودکه بهم زد. خیلی بیشتر از اینا بود حوصله ندارم همه رو بنویسم. حالم بدتر از اینی که الان هست میشه